Нутгаа санах минь

Гүн тийшээ цэнхэртэх тэнгэртэй сэн
Гүнжийн нүд шиг тормойлгоод санадаг сан
Гүүргийн шингэн дуу шингээсэн хөдөөтэй сэн
Гүүн зэлний дэргэдээс л цэцэг дэлгэрдэг сэн
Гүний нутгаас жаргал баяр сүлэн хайрладаг сан
Гүнгийн зуугийн алтан сургаал сонсогддог сон

Давхар цэнхэр уулс нь сэрүүн хонодог сон
Даамай зүрхний гүнд цэнхэрлэж байдаг сан
Даанчиг холын нутгаас өндөлзөж санадаг сан
Даахьтай насыг минь өлгийдөж хоцорсон сон
Даваа давааны орой нь овоо тахилгатай сан
Дагшин ариун нутгаа зүүдэлж сэрдэг сэн

Умрыг зорьсон мөрөн голын эгшиглэнтэй сэн
Уулс ороосон харгуй цайдам замтай сан
Учиргүй их санахаар нүдний өмнө зурайдаг сан
Удаж удаж очиход танил тоостой харгуй сан
Уяан дээрх морьд үүрсэн угтдаг тоонот сон
Учгий нь зангидсан дээлээ ээж минь дэлгэдэг сэн
Бор бор толгодтой өөжин шаргал говь сон
Ботгоны буйлаатай зүсэрсэн хавар цаг сан
Болжмор жиргэсэн бутны, мөчир гөлөглөсөн
Борлог өндөг адууны мөрөнд бөндийсөн
Бурхан хүртэл саатмаар ирж яваа цагаар

Хол холын дүүжүү нутгаа санаж л явна
Хормын төдий ч их Монголоо мартаж чадсангүй
Хорьдын тэргэл саран мэлтийх үдшээр ч
Хорвоогийн гэрэлт наран мандах үүрээр ч
Хоолой зангируулан ЭХ ОРОН гэж шивнэдэг
Хүний л алаг үр шүү дээ БИ