Нутгаасаа ирлээ...

Говь нутаг холын холоос цайвалзаад, хөнгөн цэнхэр зэрэглээндээ хүлүүлж дүнсийгээд...алсад их Алтайн цаст оргилууд сэрүү татаад...Би нутаг руугаа гүйгүүл морин адил очиж явна...Нутаг минь намайг урин дуудаад сэтгэлийн гэгээн үзүүрт торолзоод л байна. Өвгөд минь бодогдож байна. Байгаа нь хэд билээ...Уул усандаа шингэсэн нь хэд билээ... Ухаан хүрэхгүй цэлэмгэр тэр их талыг туулаад очно. Хэн угтах билээ... Хэн эс угтах билээ...Нутаг минь цэнхэртээд...Уул усаа гэсэн миний уяруу зөөлөн ухаан саяхан толгойлсон хөмүүлийн ягаан цэцэг шиг болчихжээ...Хөмүүлийн толгой ягаанаараа намрын сар гарчхаад байдаг...Говь нэг л ийм дээ...