Хусам

Дээрээ дэн шаргал
Дундаа дун цагаан,
Доороо азай буурал...
Ийм нэг оньсого мэдэх үү? Газар, тэнгэр, үүл гурав гал дээр загсчихсан юм шиг дэврүүн бодол намайг эзэмдэнэ. Ай даа... Хөдөө ээж хоёрыгоо санах минь... Намар оройтоод ирэхээр үхрийн сүү өтгөрч өрөм зузаарна...
Ээж минь сүүгээ хөөрүүлж тэнгэр сүлэгдтэл самрах нь тооноор нэг их гэрэл гэгээ татах мэт. Энэ гэрэл гэгээ үүлэнд хүрч, хур ивлэн тэнгэр хямрах шиг болно. Аргалын гал зөөлөн хөхөлбийтөн төөнөж сүү аяндаа загсана. Хуруу зузаан дарайсан шаргал өрмийг маргааш нь ээж голоор нь нугалан хавтгай модон дээр тавина. Энэ бол ээжийн түлсэн зөөлөн галын шид ээ...Нар шингээсэн шаргал үүл шиг өрмөө хамуулсан цагаан сүү миний сэтгэлийн тэнгэр мэт ээ...Энэ тогоотой сүүн тэнгэрийн өлмийд хөөрхий муу ээжийн минь хөлөө эцтэл цуглуулж өрдсөн аргалын галын илчинд цагаан тэнгэр сүүгээ аргадаж алгаа дэлгэсэн азай буурал хусам бий. Бусдын төлөө гэсэн буурал дээдэс минь санагдана. Ай даа...